Последната колумна на писателката Ведрана Рудан, објавена на нејзиниот сајт ведранаинфо, разнежни многу луѓе.
Ов ечетиво кое многумина треба да го научат.
Ви ја пренесуваме во целост:
-Умирам. Не е фер да го пишуваш ова кога имаш онколог, се вика д-р Г., не смеам да му спомнам презиме. Штета. Се вика како мојата омилена риба. Затоа што мислам дека умирам, таму Г, се исправам, сакам да бидам поблиску до маж ми. Се припив до него. Ги гледавме изборите.
Конечно разбрав што слепо ме мачи со години. Пленковиќ е едноставно глупав човек. Глупаво во најбанална смисла.
Неодамна прочитав дека 30% од доматите во светот се произведуваат во Кина. Ги берат луѓе во синџири. Ми паднаа на памет додека ги гледав новинарите кои држеа круши под носот на идиотот и мислев дека кинеските робови имаат полесна и поимагинативна работа.
Како е да сфатиш дека си смртен, дека последните часови ти чукаат, дека имаш особено редок рак кој никому не простува?
Еден од чекорите е влез во дневната клиника за онкологија на Риека КБЦ. Штета што многумина од вас никогаш нема да влезат во неа, а се снимаат документарни филмови на други теми.
Луѓето што ги запознав таму ми ја уништија тезата дека нема добри луѓе. Толку многу емпатија, љубов, насмевки, нежност, зборувам за младите луѓе кои работат таму, никогаш во животот не сум сретнала, а ова знаење ми го брише стравот од смртта.
Цел живот мислев колку е тешко да се најде добар човек, сега знам дека ги има, дека ни се блиски. Не, не, не и не. Не се такви кон мене затоа што јас сум Некој, знам дека не сум Некој, но некои не мислат така. Според сите пациенти тие се исти.
Болните со хемотерапија често имаат скриени крвни садови, уморни од боцкањето и буричкањето, бегаат од иглата. Тогаш им приоѓа сестрата и ги тапка, па ги полека ги пипка: „Лутете ми се, покажете се, одиме, ајде, повеќе нема да ве галам“. Вената се покажува, иглата влегува, течноста се движи. Течност која многумина ќе ги врати во живот.
Сите добиваме и бранч. Не знам дали некогаш сум јадела сендвич и сум се напила кефир со такво задоволство како на последната хемотерапија. Луѓето се менуваат, момчињата и девојчињата се смеат, го туркаат животот во нас без брзање и нервоза.
По шест часа стануваш од столот, се уште нема донатор да ни даде нови, одиш дома и чекаш.
Поминав низ пеколот, ниту прва ниту последна, и завршив на Онкологија. Инфузии, огромни количества лекови, тешко болни пациенти околу вас и медицински сестри, собарки, лекари буквално паѓаат од нога, ритамот е убиствен Ви паѓа на памет колку се пишуваше за Берош, еден од низата хрватски криминалци. Никој не кажа за овие херои и хероини.
Таму ТВ тимови не влегуваат, нема извештаи, не зборуваат колку е добра храната, колку пати се менува постелнината на пациентот во единица време, како никој не се жали на плата, статус, газди. Нормален човек не би го издржал тоа ниту еден час. Некои сестри работат таму веќе триесет години. Со насмевка, дотерана, нашминкана, утешна, храбра. Може да се стават лекари и лекарки наместо мелем на рана.
На перверзен начин, мило ми е што имам рак. Запознавањето со сите овие луѓе ми ја врати вербата во животот. Баш сега кога го губам. За мене и за мојата душа, подобро доцна отколку никогаш.
Па, морав да ви го напишам ова на вас здравите луѓе кои имате илјада проблеми, кои гледате избори, кои мислите дека вашите животи се потрошени и дека светот е долина на солзи. Можеби е така, додека сте здрави.
Кога си смртно болен опкружен со добри луѓе, светли бои светат околу тебе, твоето срце е полно и на некој начин сфаќаш дека можеби и ти си добар кога толку многу добри луѓе се грижат за тебе.
Ви благодарам, добри луѓе. Ме сменивте.
