Актерката Јелена Жигон со својот талент одбележа една ера на домашната кинематографија. Родена е на денешен ден во 1933 година во Белград, ја пренесува приказната курир.рс.
Во текот на нејзината кариера глумеше во голем број филмови и телевизиски серии. Првата улога ја одигра во 1950 година во филмот „Општинско дете“, но сепак, се чини дека засекогаш ќе остане запаметена како згодната Јелена Тодоровиќ во „Династијата на Жика“.
Јелена Жигон важеше за една од најубавите српски актерки, а нејзиното срце припаѓаше на познатиот актер Стеви Жигон. Кога првпат се запознале, тој имал 24 години и бил асистент, а таа имала 17 години и студент.
Стево една година и праќал на Јелена анонимни љубовни писма, бил упорен, но ненаметлив, бидејќи знаел дека не доликува асистент отворено да му се додворува на неговата ученичка.
-Се заљубив во Стив кога имав 17 години на Академијата, каде што работеше како асистент. Оттогаш сум под неговата режисерска палка – изјави Јелена години подоцна на претставувањето на книгата „Така зборуваше Жигон“.
Бидејќи нивната врска подоцна напредувала и Стево требало да ги запознае родителите на Јелена, тој дошол кај неа со виолина. Истата што му го спасила животот години пред тоа, па се надевал дека можеби повторно ќе успее во тоа.
Кога бил во концентрациониот логор Дахау за време на Втората светска војна, свирел на виолина во оркестарот.
Двајцата во брак имаа две деца – Ивана и Никола.
Смирена и сталожена, Јелена секогаш важела за вистинска дама и на прво место го ставала своето семејство. Нејзината ќерка Ивана во своите мемоари ја опишала последната ноќ покрај креветот на нејзиниот татко Стив и токму тука најдобро може да се почувствува нивната емотивна блискост.
-Последната ноќ на Стево ја поминавме заедно дома, тој, мама, јас и кучето Бимбо. Лежеше пред неговите нозе неподвижен, понеподвижен од Стево, а јас му пеев на татко ми цела ноќ за денот на победата над фашизмот и особено Булат Окуџава. Тоа утро не забележав дека сум се подобрила и дека веќе ја немам треската што ме следеше во последните два месеци. Чувствував само една чудна работа. Мојата рака, која цела ноќ ја држев за ледената рака на татко ми, не ми се лади. Всушност, во текот на ноќта станала потопла – напишала Ивана Жигон во своите мемоари.
Стево Жигон почина во декември 2005 година, а Јелена почина 13 години подоцна, во 2018 година.
