Пливањето во морето во Атика сега чини колку авионска карта. И ова не е претерување. Во добро познат хотелски комплекс во Кавури, цената за кревет и чадор достигнува 320 евра на ден. Нема спа центар, нема личен келнер, нема ексклузивни погодности. Само лежалка – покрај води кои воопшто не се промениле. Истата плажа, истиот песок, истиот пејзаж. Единственото нешто што се промени се клиентите – а со нив и цената.
Ова не е изолиран феномен. Трансформацијата на крајбрежјето на Атика, особено во јужните предградија, сега е очигледна. Доаѓањето на странци со златни визи, купувањето имоти на море од страна на богати Либанци, Турци, Украинци и Арапи, но и создавањето на нов туристички тренд како „миконскиот начин на живот во Атина“ доведоа до промени во синџирот. Цените во баровите на плажа и хотелите скокнаа нагло, естетиката се промени, а морето, кое некогаш „им припаѓаше на сите“, се трансформираше во луксузен производ.
Кодекс на облекување и резервации
Во Глифада, на плажа која со децении не се сметаше за идеална за пливање, денес има бар на плажа кој наплаќа 140 евра за комплет лежалки и чадори. И не само тоа. Местото бара кодекс на облекување. Да, на грчка плажа. Како што експлицитно наведува објавата:
„Кодекс на облекување за плажа лежерно. Се охрабрува носење на костими за капење и облека за плажа.“ Со други зборови, ако не носите облека според трендовите од Инстаграм или не сте во костим за капење што го бара сезоната, можеби нема да се вклопите во околината.
И ова не завршува тука. Многу од овие места, особено за време на викендите, бараат резервации. Не можете само да се појавите со крпа на рамо. Мора да имате „резервирано место“. И секако, најниските цени се за задните редови, каде што сè што гледате е грбот на лежалката пред вас. Ако сакате да седите во првиот ред, таму каде што водата ве допира без да мора да станете, цената вртоглаво расте, а побарувачката е огромна.
За просечниот граѓанин, за семејство од четири члена, цифрата е вртоглава. Да речеме дека ќе најдете една од „евтините“ лежалки за 40 евра. Ако додадете две кафиња, две детски грицки, четири шишиња со вода и два клуб сендвичи, сметката лесно достигнува 103 евра. Тоа е, повеќе од 12% од нето основната плата. И сето тоа, за едноставно капење.
„Битката“ околу алтернативите
Единствената алтернатива за оние кои не можат да си дозволат да платат се јавните плажи, како што е плажата Вулијаммени. Влезницата е 15 евра по лице, но без гаранција за сенка или удобност.
За време на викендите, буквално се води битка за малку сенка, каде што луѓето носат преносни столчиња, чадори од дома и ладилници за да заштедат на трошоци. Сликите потсетуваат на кампување во итни случаи. Некои се поставуваат од 8:00 часот наутро за да фатат место со дрво, други седат на карпи. Само морето е бесплатно – засега.
Летото 2025 година живописно ја прикажува новата општествена реалност на плажата. Оние што „ја имаат“ плаќаат за луксуз, кој во суштина не се разликува од едноставноста од минатото – само носи брендови, музика од диџеј и се бара резервација од среда. Останатите се собираат каде и да можат да ја најдат, буквално и фигуративно. Плажата повеќе не е право. Таа е луксуз. Не затоа што станала подобра. Туку затоа што јавноста се променила. А со тоа се променија и цените.
