Еден час ми се чинеше ко цел ден додека мојот син беше во операционата сала. Бев преплашена, но си давав храброст – вели охриѓанката, Гордана Попоска во разговор за ММС, која ја контактиравме откако син ѝ Петар се оперираше во Истанбул. За да може ова момче да се оперира хуманите граѓани повторно не извисија и донираа средства, па Петар веќе е подобро.
Со Гордана првпат разговаравме минатата година кога таа ја раскажа животната приказна на нејзиниот син кој наскоро ќе полни 23 години, а кој е роден со ретка болест што меѓу другото, предизвикала и сколиоза кај него.
На граѓаните им беа потребни неколку месеци за да ја соберат сумата од педесетина илјади евра, колку што чинеле трошоците на семејството Попоски за операцијата на Петар, патот и сместувањето во Истанбул. Неговата мајка ни сподели дека тој веќе е подобро иако опоравувањето ќе трае долго.
„Сега веќе скоро месец дена сме дома, си дојдовме. Операцијата беше во Истанбул кај професор д-р Чагатај Озтург. Инаку, Петар имаше две операции за пет дена. Тие поминаа многу успешно и тој сега е добар, се опоравува и одлично се чувствува“, вели Гордана која на овој начин преку јавното говорење сака да им даде надеж и ветер во грб на сите родители чии деца со соочуваат со ваков или сличен здравствен предизвик.
Две операции од по шест часа, наместо една
Иако првично било планирано да има само една операција, д-р Озтурк решил Петар да има две операции и поради неговата ретка болест да не ризикуваат.
Во телото на младото и храбро момче, сега се вградени шипки и штрафчиња, кои значително ја подобриле неговата здравствена состојба која од ден на ден се влошуваше поради стопроцентното искривување на ‘рбетот.
„Подобрувањето веднаш се гледаше. Тој беше 100 отсто искривен, а сега е исправен, добро дише. Супер е сега, уште малку ќе се опоравува бидејќи од оваа операција опоравувањето трае од шест месеци до една година, но добар е. За да не одиме на контрола докторот кажа да направиме ренген снимка и да му ја испратиме по меил“, додава Гордана.
Престојот во Истанбул траел еден месец, период во кој Гордана таму имала поддршка од мајка ѝ и сестра ѝ.
„Операциите траеја по шест часа. Професорот реши да не ризикува, бидејќи Петар има и ретка болест, ние оставивме сѐ на него и навистина сѐ си беше добро“, додава нашата соговорничка.
Целиот процес за неа како што вели, изгледал страшно, но во тие мигови на исчекување надежта не ја напуштила.
-Јас уште пред да одам гледав како се прават тие операции и ми беше многу страшно, се плашев, но си давав самата храброст и надеж. Бев во исчекување и страв, еден час ми беше ко цел ден – посочува таа.
Гордана и нејзиниот син конечно може да здивнат во родниот Охрид, но идната година ги очекува нов предизвик, а тоа е операција на нозете.
„Сега моментално немаме потреба од нови донации. Разговарав со докторот бидејќи нозете на Петар му се со контрактура и за да се исправат е потребна нова операција. Сепак, тој една година не смее да оди на нова операција, но потоа ќе мора да се прави и некоја физикална роботска терапија за да се зајакне горниот дел од телото. Физикалната му е потребна и поради болеста, но сега не смее да патува минимум шест месеци. Ќе видиме како ќе се одвива понатаму неговото закрепнување, зашто ова беа долги и тешки операции“, истакнува Гордана.
Петар ужива во прошетките на охридското крајбрежје, но сепак не може да се движи сам, во тоа му помагаат мајка му и баба му.
„Јас и мајка ми го чуваме, инаку е добар. Подобар е од тоа што беше, тој имаше сколиоза и не можеше да седи правилно. Белите дробови биле згмечени од едната страна, така ни кажаа докторите. Но сега е добар и треба да оди на воздух, среќа во Охрид имаме чист воздух. Малку по малку ќе се опоравит. Тој не може да се движи воопшто, затоа ни е потребна роботската терапија, инаку тој ни со раце не можеше ништо да фаќа, но со лекот што го пие му се подобри состојбата“, вели Гордана додавајќи дека Петар пие лек кој веќе девет години го набавуваат од Германија.
Ја прашавме и зошто Петар не бил опериран овде, но таа вели дека докторите се двоумеле поради ретката болест која ја има, но од друга страна бидејќи во македонското јавно здравство се прават операции за сколиоза таа не можела да обезбеди конзилијарно мислење врз основа на кое би добила средства од Фондот за здравство.
„Не поднесов документи во Фондот затоа што ми требаше конзилијарно мислење, а докторот не ми го даваше тоа, велеше овде се прават тие операции. Тоа беше доктор од државното здравство. Е сега, операцијата се прави тука, но јас кажав дека Петар има ретка болест и докторот рече дојдете да го види анестезиолог. На оваа операција се губи и многу крв и доколку анестезиологот кажеше не, немаше да се направи операцијата ама ние ако одиме така иди ми – дојди ми кога ќе се направи ова… Тој веќе ќе прави 23 години, а некои доктори велат требало уште претходно да се оперира. Но тој имаше проблеми претходно и не можевме да го однесеме“, додава Гордана.
За Петар вели дека многу сака да се дружи со луѓе, да комуницира, но и да гледа телевизија. По минувањето на еден долг и трнлив пат, тој и неговата мајка конечно можат деновите да ги поминуваат поспокојно, со надеж дека идната година д-р Озтург ќе може да направи нова операција која би значела и нов живот за Петар.
Вања Мицевска
