Промената на власта во Техеран е сè поочигледна од изјавите на израелските, а понекогаш и американските претставници во средината на војната, чија крајна цел се менува пропорционално на бројот на експлозии на териториите на Иран и Израел. Листата на можни наследници на моќните ајатоласи, сепак, не е предолга. Освен наследникот на соборениот шах Реза Пахлави и иницијаторот на неодамнешните демонстрации, местото што го зазеде Хомеини во 1979 година го сакаат само членовите на организацијата Муџахедин-е Халк, кои за неколку децении од „врвот на копјето на Исламската револуција“ преминаа во егзил во Албанија.
Израелските напади врз Иран започнаа со тврдења дека премиерот Бенјамин Нетанјаху сакал да ја елиминира заканата што ја претставува контроверзната нуклеарна програма, продолжија со таргетирање на функционери и научници, а во последниве денови се повеќе се зборува за промена на режимот, па дури и за уништување, во Техеран.
Немилосрдното бомбардирање, во кое загинаа голем број клучни команданти во иранската војска и Револуционерната гарда, се чини дека сериозно ја потресе владата предводена од ајатолахот Али Хамнеи. Претпоставката дека режимот бил потресен веднаш ги изнесе на виделина сите претенденти за позицијата што ја заземаше ајатолахот Хомеини кога слета на аеродромот во Техеран во 1979 година.
Кои се Муџахедин-е-Калк?
Најбогатата и најдобро мрежно поврзана организација на ирански дисиденти е Муџахедин-е Калк, или Народните муџахедини, кои некогаш беа славени како „врвот на копјето“ на исламската револуција, само за со текот на времето да станат непожелни, прво во Иран, потоа во Ирак, и конечно да се населат во Драч на јадранскиот брег.
„Решението за оваа војна е промена на режимот. Постои конкретна алтернатива со јасна програма и долга историја на решителен отпор кон религиозната диктатура“, им рече Меријам Раџави, неформалниот лидер на МеК, на европските парламентарци во Стразбур во среда.
Номиналниот лидер, нејзиниот сопруг, Масуд Раџави, не е виден од 2013 година, а западните разузнавачки служби заклучија дека е мртов.
Меријам Раџави понатаму тврди дека решението за иранската криза не може да се наметне однадвор, како што направија Американците и Британците во 1953 година, кога премиерот Мохамед Мосадег се осмели да побара ревизија на работењето на странските нафтени компании. Компаниите одбија, па Мосадег ја национализираше нафтената индустрија.
Британскиот премиер Винстон Черчил и американскиот претседател Хари Труман затоа одлучија да го отстранат од власт и да ја стават целата власт во Иран во рацете на шахот Реза Пахлави. По големи тешкотии, Централната разузнавачка агенција и МИ6 успеаја да го соборат Мосадег, кој почина во домашен притвор откако беше мачен и подложен на разни форми на тортура.
Режимот на Реза Пахлави продолжи да ги злоупотребува осомничените и политичките соперници сè до 1979 година, кога тој избега од Иран, кој беше преземен од хероите на Исламската револуција, вклучувајќи ги и членовите на организацијата Муџахедин-е-Халк.
Тие беа осудени на доживотен егзил бидејќи властите во Техеран ги обвинуваат за смртта на 12.000 луѓе кои загинаа во акции што членовите на Муџахедин-е Халк, откако беа протерани од Иран во раните 1980-ти, ги организираа прво во соработка со режимот на Садам Хусеин, а потоа со Американците и наводно Израелците. Сепак, лидерите на оваа организација тврдат дека повеќе од 50.000 Иранци загинале во нивните упади.
На крајот од нивното тешко патување, поради недостаток на подобри опции, тие побараа засолниште во Албанија, која стана постојан дом за околу 3.000 Иранци од привремено засолниште. Тие се населиле во Драч, на јадранскиот брег, по сериозна дипломатска и правна гимнастика во Вашингтон и низа договори меѓу американските дипломати и владите на Сали Бериша и Еди Рама. Оттаму, тие водат „кибер војна“ против Исламската Република Иран.
Покрај тероризмот, Техеран го обвинува МеК за отворено предавство. Државната новинска агенција Фарс, повикувајќи се на извештаи од Федералното истражно биро на САД, објави дека огранокот на организацијата во Сан Диего го пречекал екипажот на американскиот крстосувач „Винсенс“, кој во 1988 година соборил ирански „Ербас“ со 290 лица, меѓу кои и 65 деца. Американците тврдеа дека екипажот на крстосувачот го идентификувал патничкиот авион како дојдовен Ф-14 на иранските воздухопловни сили.
По епизодата во Ирак, Американците бараа нов дом за Муџахедин-е-Халк. Властите во Тирана, на чело со Сали Бериша, го сметаа ова за сериозна можност за дополнително приближување кон Вашингтон и се согласија да дозволат 300 членови на МеК да се населат во таа земја. Опозицијата го поддржа овој потег, а неколку години подоцна нивниот број, во договор со владата на Еди Рама, достигна три илјади. Недалеку од Драч, со дарежлива финансиска помош од иранската емиграција и Американците, тие изградија вистински комплекс за нив, кој властите во Техеран го сметаат за еден од главните центри на антииранска пропаганда во светот.
Ирански напади во Албанија
Албанските власти одеднаш објавија во 2019 година дека неколку членови на ирански паравоени формации планираат напади врз Муџахедин-е-Халк. Иранските разузнавачки службеници наводно биле поврзани со турската мафија и, со помош на неколку поранешни членови на МеК, собрале информации за дисидентски активности во Албанија.
Полицијата соопшти дека обидот за напад бил спречен во март истата година, но остана нејасно дали биле извршени апсења за време на полициската операција. Една година претходно, владата на Рама го протера иранскиот амбасадор и уште едно лице, објаснувајќи го овој потег како обид за загрозување на стабилноста на Албанија.
Албанската полиција ја базираше својата теза за вмешаноста на турското подземје и иранските разузнавачки службеници во наводното планирање на нападот врз комплексот во близина на Драч врз материјал што го собрале за извесен Ервин Арам, австриски државјанин, кого го испрашувале на аеродромот во Тирана неколку месеци претходно.
Во понатамошното продолжение на сагата, операцијата ја водеше член на силите на Републиканската гарда, кој регрутираше членови на Муџахедин-е-Халк за да му пренесат информации за развојот на ситуацијата во Драч.
