Жена која пораснала во заедница на Амиши со 18 браќа и сестри, открила дека не се шишала или туширала 19 години. Лизи Енс (38) пораснала во строга заедница на Амиши опкружена со нејзините браќа и сестри, но секогаш се чувствувала како да не припаѓа таму.
Немала струја, вода, морала сама да си ја шие облеката и не смеела да ја потстриже косата. Лизи заминала на 19 години, кога нејзиното тогашно момче, од друга заедница на Амиши, побегнало и и помогнало да го стори истото, пренесува Мирор.
Заминала со само 20 долари во џеб и се вработила перачка на садови за да може да се интегрира во современото општество. Нејзиниот живот сега е сосема поинаков и таа мисли дека нејзиниот начин на живот кога растела бил луд. Лизи, функционална нутриционистка од Феникс, рече: „Немавме струја, ниту вода. Немавме туш. Никогаш не се шишав пред да заминам – тоа беше надреално. Знаев уште од мали нозе дека нема да бидам таму до крајот на мојот живот.Знаев дека не припаѓам“.
Лизи е една од трите групи близнаци во нејзиното семејство со 19 деца – најстарото сега има 47, а најмладото 25. Таа рече: „Имавме ривалство меѓу браќата и сестрите, но генерално бевме блиски. Секое утро за појадок готвевме за 20 луѓе. Вие готвите за војската три пати на ден“. Од петгодишна возраст, Лизи се занимавала со домашни работи, чистела и молзела крави.
„Од мали не учат како да работиме напорно. Самите одгледувавме овошје и зеленчук и имавме животни за месо. Лизи рече дека нејзината заедница е многу строга и контролира што носи. Таа додаде: „Моравме сами да си направиме фустани, а тие мораа да ни се спуштат до глуждовите. Косата мораше да биде покриена и не можевме да ја шишаме“.
Тие немале бања и наместо тоа, морало да одат во помошните згради за да користат тоалет и да користат весници или списанија наместо тоалетна хартија.
“Немавме внатрешен водовод, па немавме ниту туш. Се истуширав само откако заминав”, рекла Лизи. Како тинејџерка, Лизи почнала да ги преиспитува правилата на нејзината заедница. Таа рече: „Од моите млади тинејџерски години обрнував внимание на работите што се случуваат во надворешниот свет. Многу се прашував. Мажите ги составуваа правилата и жените мораа да ги следат. Не можев да ја прифатам таа хиерархија“.
Лизи излегувала со момче од друга заедница на Амиши кога добила писмо од него во кое пишувало дека побегнал. Тој и рекол дека може да ја земе таа вечер ако сака и таа да оди. Таа отишла во кревет и оставила белешка пред да се качи на покривот и да скокне до својата слобода. „Седев на покривот и размислував како ќе скокнам“, се сеќава таа, „скокав кон мојата слобода и судбина. Скокнав и побегнав“.
Лизи успеала да се поврзе со поранешна двојка Амиши кои и дозволиле да остане со нив и и помогнале да добие социјален број за да може да најде работа. Лизи со себе имала 20 долари кои ги искористила за својата прва облека и фризура. Таа додаде: „Ја истрижав косата поради бунт. Тоа беше голем културен шок. Мора да се одучитеод многу работи. Таа деконструкција на она што сте го правеле цел живот не исчезнува туку така“.
Лизи решила да го „прегрне“ своето патување и се вработила како мијачка на садови пред да стане личен тренер, а потоа да се префрли на сеопфатно здравје и да започне сопствен бизнис. Тројца од браќата и сестрите исто така побегнале, но таа не разговарала со поголемиот дел од нејзиното семејство со години. Таа рече дека се враќа во своето минато: “Го прифаќам мојот живот. Мојот живот е многу поинаков. Гледам наназад и сфаќам дека е лудо”.
Извор: Kurir.rs/ Mirror/ Večernji.hr
