Ангел Трендафилов го живее втор живот. Буквално. Секојдневието на поранешниот бугарски шампион во бодибилдинг, се сврте за 180 степени пред речиси три и пол години.
Ангел како активен спортист дознава дека ќе мора да оди на дијализа и почнува да бара донатор. По првата фаза на негирање, тој ја почнува борбата за живот и ја води до крај. И успева, откако по 47 години живот, Ангел ја наоѓа својата родена мајка, која го родила и дала на посвојување. Не само што ја наоѓа вистината мајка, туку Ангел го добива и нејзиниот бубрег во процес на трансплантацијата, која за него е прашање на живот или смрт.
За важноста на дарувањето, за пронајдената крвна врска и за борбата за живот, за Вести.бг зборуваше поранешниот бодибилдер Ангел Трендафилов, кој до ден денес не му свртел грб на спортот.
Ангел, ти си активен спортист, како пред 3 години дозна дека ти треба трансплантација на бубрег?
Така е, бев активен спортист и натпреварувач. Немав поим дека нешто ми се случува. Дознав дури кога бев во завршна фаза, бидејќи оваа болест делува многу тивко и тајно. Отпрвин мислев дека се чувствувам поисцрпено од самиот тренинг, а веќе и поради мојата возраст. Покрај заморот имав и грчеви во мускулите, но сето тоа го препишував на мојот активен животен стил, долгогодишното спортување итн. Болеста ми беше дијагностицирана и беше потребна трансплантација.
Колку долго пред трансплантацијата бевте на хемодијализа?
Скоро две години. Одев секој втор ден во болницата каде што бев на лекување и бев врзан за апаратот 4 часа. Тоа е терапија која го одржува животот.
Кој те поддржуваше во тој момент?
Мојот пријател, кој до ден-денес ми помага да се справам со секојдневните проблеми кои ги имаат трансплантираните луѓе.
Вие сте еден од среќниците кои успеваат да најдат донатор и да се подложат на операција која спасува живот. Како се случи ова?
Ја најдов мојата родена мајка по 47 години, која се согласи да биде мој донатор. Јас сум посвоен. Ја барав низ годините, но не толку интензивно. Сега ја најдов.
Дали болеста го забрза процесот на потрага по мајка ти?
Да, затоа што сакав да го знам мојот корен, а не бев свесен уште колку време ми останува. Како што знаеме, во Бугарија постои закон со кој се забранува по посвојувањето да се бараат и посвоесните деца и родителите што ги дале на посвојување. Но, законот дава два исклучоци од правилото. Едното е кога има сериозна болест, тогаш може да се тргне тајната од посвојувањето и кога постои опасност од брак меѓу многу блиски роднини. Чекор по чекор стигнав до мојата родена мајка.
Како човек кој до тој момент не сте го познавала, како се согласи мајка ти да донира орган од нејзиното тело?
Таа е исклучително интелигентна и благородна личност. Таа покажа хуманост, а исто така и нејзиното семејство, бидејќи нејзиниот сопруг мораше да потпише изјава дека се согласува да го направи овој чин. Исклучително сум им благодарен што сега го водам овој нормален начин на живот.
Многу луѓе во таква ситуација веројатно се загрижени што би им се случило. Која е улогата на стравот во таков момент?
Неизбежно поминувате низ неколку фази. Првата е негација. Тогаш си велиш – не, апсурдно, како е можно вакво нешто да ми се случи, особено кога тоа се случи наеднаш, а не беше бавен процес, а знаејќи дека имаш таква дијагноза. Следната фаза е борбата. Тогаш си велиш – не, ќе бидам добро. Тогаш сфаќате дека е неопходна трансплантација и почнувате да се прилагодувате на новите услови. За мене беше огромен стрес кога дознав што стои пред мене и дека мојот живот ќе се сврти за 180 степени. Полека и постепено се адаптирав. Друга опција нема.
Дали одлучивте да ја направите трансплантацијата во Бугарија или во странство?
Интервенцијата ја направив во Турција бидејќи практиката е многу помала во Бугарија. Во нашата земја има добри лекари, но донирањето не е толку распространето и, соодветно на тоа, таков тип на трансплантација не може да се врши многу често. На крајот на краиштата, мајка ми е постара жена и технологиите што се користат за отстранување на бубрегот се многу позахтевни во Бугарија од современите методи во турските болници. Инаку, самата интервенција за трансплантација на бубрег е многу поедноставна од онаа поврзана со срцето или црниот дроб. Тешкотијата доаѓа подоцна – при усогласување на лековите за одржување, кои во моментов се проблем во Бугарија и тешко ги наоѓаме ние со трансплантирани органи. Фондот за здравствено осигурување ги пропишува целосно бесплатно, но сега недостасува еден основен лек, а тоа е за трансплантирани бубрези и црн дроб. Ако лекот не се земе во рок од 72 часа, ризикот од отфрлање на органот скока на над 80%. Проблемот е на институционално ниво. Сега има недостиг во аптеките и немаше да го имам лекот да немам залиха.
Вообичаено, многу луѓе, кога ќе се најдат во толку сложена ситуација поврзана со нивното здравје, си кажуваат дека ова е лекција, нешто низ кое мора да поминат. Што требаше да научиш?
Да живееме поскромно, покротко и позначајно. Живот без себичност.
Како би го опишале чувството да се живее „втор живот“?
Тој е дар од Бога. Мора да го живеете многу поразумно, понизно и со мисла насочена кон другите.
