Снежана Ѓуришиќ се соочила со депресија по ненадејната загуба на сопругот. Како што откри во емисијата „Ординација“, почувствувала дека нешто не е во ред со неа, па по консултација со свештено лице почнала да посетува психолог, по што имало подобрување, пренесува курир.рс.
-Ја немав таа дијагноза во главата, но видов дека нешто не е во ред, бидејќи самотијата ми одговараше. Дури и моите деца и секој што ќе остане во куќата повеќе од половина час ми пречеше. Одев на работа и брзо доаѓав дома само за да бидам сам. Гледав серии и играв игри, само за да бидам сама – вели Снежана Ѓуришиќ и додава:
-Го изгубив брат ми, па сопругот, па татко ми. Загубата на мојот сопруг беше многу сурова и тоа помирување со немоќта која човек ја има… Јас сум борец и активен и агилен, и завршувам се што сакам и сега, после 36 години, останав без мојот брачен другар. Имаше срцев удар. Беше само прашање, како е можно повеќе да го нема. Таа беспомошност ме доведе во депресија. Целиот мој живот падна врз мене. Една година не можев а да не плачам од спомнувањето на името на мојот сопруг. Знаев дека додека не помине, не треба да одам никаде.
Потоа се слушнав со една колешка, која ја имаше истата ситуација, и таа ме упати кај свештеник. Ги земав сите тие информации и дури после еден месец ме фати тој напад и му го свртев телефонот околу 10 навечер на тогашниот монах. Имаше некој разговор што не се сеќавам. Но, интересно, по тој разговор почувствував олеснување. Имав посета и на психолог и по една година почувствував олеснување – вели пејачката.
Таа признава дека чувствувала болка во градите од тага.
-Фала му на Бога, поминав без лекови. Кога разговарав со свештеникот, ми беше полесно час-два, а потоа се зголемуваше подолго време. Се молев и зборував. Тој притисок – излези меѓу луѓето, тргни се… не ми се допадна. Им се јавувам на децата, им кажувам дека ќе спијам, го земам таблетот и играм некои глупави игри. Така работев, цела ноќ траеше. Но, немав стравови. Тоа траеше година и половина. Беше подобро кога отидов на одмор на работа и не се вратив дома веднаш. Одеше микрофон по микрофон. Поминаа четири години пред да погледнам во човекот со кој живеам денес – вели Снежана.
