Пејачката Теа Стошевска се прослави со учеството на музичкиот натпревар „Ѕвезде Гранда“ и привлече големо внимание со својот атрактивен изглед. Она што исто така ја заинтригира јавноста е нејзиното потекло.
Сепак, младата пејачка неодамна се огласи и откри дали е Македонка или Србинка, а нејзината исповед е доста интересна и со причина привлече големо внимание.
-Дали си Македонка? Кога дојдовте во Србија? Дали зборуваш српски? Ова се некои од прашањата што луѓето ми ги поставуваат уште од средно училиште. Јас сум некој кој верува дека не е важно што си или од каде си, важно е дека си добар човек. Но секако секој има свој национален идентитет, а јас не бев сигурна во мојот. Кога имав отприлика 17/18 години не ми беше баш јасно дали сум Македонка, затоа што го имам тој крај на -ски. Така на почетокот реков дека „најверојатно сум“ и „можно“, судејќи по презимето. Се гордеев и со тоа бидејќи некои од моите омилени музичари беа Македонци. Така мислев до 19 години, а потоа од љубопитност решив да го прашам дедо ми и да ја решам дилемата. Го прашав: „Дедо, Македонци ли сме?“, веќе сигурна дека ќе потврди. Дедо ми одговори како топ: „Не! Ние сме Срби!“ Бев збунета. Дедо ми е роден во 1935 година како Анѓелко Стошиќ во Србија, во близина на манастирот Прохор Пчињски во селото Мигленце. На 8-годишна возраст го загубил својот татко, кој бил застрелан на Илиндан на 2 август 1943 година. кога фашистите ги собрале сите земјоделци од полињата и ги однеле да бидат стрелани. Прадедото бил пронајден со парче леб во џебот што тој ден не стигнал да го изеде.
- Така дедо ми останал сирак на 8-годишна возраст, со уште неколку браќа и сестри, со мајка му и со баба му без татко кој, да беше жив, можеше да го заштити националниот идентитет на семејството две години подоцна, кога комунистите одлучија сите што живеат во близина на Македонија, Македонците и сите Срби со презимиња што завршуваат на -ИЌ, да се сменат во -СКИ. Кога дојде редот на моето семејство, бабата беше сама дома со децата. Комунистите и рекоа: Бабо, од денес веќе не си Стошиќ, туку Стошевски. А таа му одговорила: „Пишувај ми сине како сакаш, само не убивај.“ И така дедовата фамилија станала Стошевски. Дедо ми порасна со тоа презиме, дојде во Панчево, се ожени со баба ми и има два сина. Неколку пати кога барал да добие крштеница, му го менувале целото име освен презимето, па пишувало Ранѓел иако се вика Анѓелко… но дедото не заборавил кој е и неговата желба била да го врати името со кое е роден . Во 80-тите дедото реши да си го врати името. Беше исклучително тешко да се докаже и не сум сигурна, но слушнав дека некаде ги закопале своите вистински изводи, што подоцна му помогнало на дедото да си го врати идентитетот. И успеа! Тоа е се што сакал, да умре со името што го добил при раѓањето, со презимето на татко му и на тој начин да ја исправи неправдата што му била направена додека бил дете. Дедо ми ги врати роденото име и презиме. И умре како Анѓелко Стошиќ. Како што оди, некој од семејството успеал да го врати, некој не, па во исто семејство двајца родени браќа имаат различни презимиња.
-Исто така, баба ми има случајна ситуација, таа е родена во Крива Паланка како Младеновиќ, па бидејќи живееле на тројната граница на Бугарија, Македонија и Србија, презимето и се менувало три пати: кај Бугарите Младенов, кај комунистите Младеновски. , а потоа се вратило на Младеновиќ. Потоа се омажила за Стошевски, па заедно се вратиле кај Стошиќ. Па баба ми на шега вели дека е единствената жена што имала 5 презимиња. Знаејќи ја целата оваа приказна, како во еден момент почнав да се занимавам со јавна работа, наидов на прашањата „од каде дојдов“ и „дали зборувам српски“. Секој пат е малку тешко да се објасни вербално и затоа решив сега јавно да го напишам:
-Јас сум Србинка, како што беше мојот дедо. Да не го прашав тогаш, сè уште немаше да бидам сигурна. Сега сум. Не знам ни од каде „дојдов“, родена сум во Белград, цел живот живеам во Србија и тука завршив училиште, така да, зборувам српски и тоа ми е мајчин јазик. Многу сум среќна што одам во Македонија да пеам и таму познавам навистина прекрасни луѓе, толку топол народ, толку убаво дружење што останувам без зборови! Кога сум во Скопје, немам впечаток дека сум во туѓа земја, се чувствувам како дома! Многу ги сакам, а омилени музичари ми се Тоше Проески и Влатко Стефановски, двајцата најдобри македонски музичари! Кога сум таму, не пропуштам да пијам кафе на плоштадот Александар Велики, да шетам по Камениот мост и да оставам да ме осветли топлината на македонското сонце! Нашата позната пејачка Станиша Стошиќ е од истото село од каде што е и дедо ми, а дедо ми вели дека сите Стошиќи таму се роднини. Дедо сакаше да пеам етно песни, вклучително и македонски, додека тој свиреше на кавал, а беше исклучителен кавалџија – Бора Дугиќ! Самиот правел кавали од дрво! Знаеше дури и некои народни песни кои никаде не се запишани, а секогаш велеше дека тоа е песна од неговиот крај за „Оро се крај манастирот“: „Па, што мислиш околу кој манастир е? Па мој, Прохор Пчињски! Држеше цел живот слика од неговиот манастир во куќата и постојано ми ја покажуваше со носталгија. Тој почина во 2011 година. Таа слика се уште е таму. Нашата семејна слава е Св. Аранѓел и ја славеа додека тој беше жив, а баба продолжи и после тоа.
-Секако дека никогаш не треба да се допира нечиј идентитет бидејќи тоа е навредливо и контрапродуктивно, и може да создаде непријателство, но тоа мора да биде прашање на личен избор и факти. Како што кажав на почетокот, не е важно што си, важно е да си добар човек! Љубов за сите добри луѓе – напиша пејачката на својот Фејсбук профил.
