Вкупно четири апартмани ја сочинуваат родителската куќа во кругот на Детската клиника, која претставува втор дом за родителите чии деца се лекуваат од рак, а не се од Скопје.
Пред да профункционира оваа куќа тие спиеле во автомобили, па дури и во подрумите во околните куќи, а некои од нив плаќале високи суми за да се преспијат во хотел. Родителската куќа донесе големо олеснување за семејствата, кои добиваат огромна поддршка од оние кои чекореле по ист пат како нивниот. Отворањето на оваа куќа го иницираше здружението Сано во кое волонтираат млади кои самите имале рак како деца, а на чие чело стои Марија Вук – мајка на храбро момче кое успеало борбата со леукемијата да ја остави зад себе.
Токму на оваа тема, ММС разговараше со Марија во пресрет на Светскиот ден на карциномот, четврти февруари.
-Родителската куќа е предвидена за престој на родители чии деца се лекуваат на Хемато-онколошкото одделение, но родители кои не се од Скопје. Треба да земат потврда од Клиниката за детски болести, од оддлениетето каде се лекуваат, со таа потврда може да дојдат и да ја приложат во родителската куќа. Секако претходно медицинскиот кадар нѐ информира и прашува дали имаме слобободен капацитет да ги пречекаме родителите. Родителската куќа има четири апартмани и секој апартман има свое купатило, додека кујната, трпезаријата и дневната соба ја делат сите, вели Марија.
Здружението го основале родители чии деца некогаш се бореле со канцер, но исто така волонтираат и младинци кои како деца биле болни од канцер. Имаат разни активности со кои се обидуваат да им помогнат на децата и родителите од Хемато-онколошкото одделение.
-Претходно имавме многу непосредни активности со децата и нашиот престој беше во болницата покрај креветите на децата. Престојот беше дозволен и безбеден, но откако почна короната имаме „инсајдерска“ помош. Тоа значи дека организираме разноразни активности, онлајн средби, им пееме под прозори, а тие ни мавтаат со телефоните. Обезбедивме голем број играчки кои се едукативни и дидактички и децата ги употребуваат за време на престојот во болницата. Полека се враќаме и во болничките соби, претежно станува збор за разговори кои се непосредни и позитивни и со родителите и со децата, додава таа.
Децата имаат психолошка поддршка на Клиниката за детски болести, но искуството покажува дека некогаш се поотворени за младите волонтери кои исто така имале рак како деца. Таа вели дека овие деца поинаку се чувствуваат кога ќе видат еден млад, здрав човек кој имал рак, а го оставил тоа во минатото.
-Несомнено е дека стручните служби се од голема помош и за децата и за родителите, но знаете како, децата меѓусебе полесно се разбираат. Волонтерите го поминале тоа што овие деца сега го поминуваат, тие се особено сензитивни, знаат како да им пристапат и кои зборови им годеле кога тие лежеле во болничкиот кревет. Ние не можеме да ги излекуваме децата, но можеме да ги насмееме и поддржиме, со мислите да ги извадиме од болничката соба каде што ги боцкаат. Затоа можеби полесно воспоставуваат контакт со волонтерите, а малку се со резерва кон стручните лица, објаснува Марија.
Целиот престој во родителската куќа е бесплатен, дури се трудат да обезбедат и сапун, шампон, храна и чиста постелнина. Со еден збор, додава таа, сѐ што е потребно за родителот, покрај големата мака, да се чувствува достоинствено.
-Обезбедуваме сѐ што е потребно за да се чувствува достоинствено родителот кој го поминува тој тежок период на лекување на детето. Според нашите сознанија, родителите претходно преспивале во автомобили или во подрумите на околните куќи. Исто така, некои од нив плаќале скапи хотелски сместувања. Оваа куќа им го олесни целиот престој при лекувањето. Ги охрабри дека има некој да се грижи и за нив, вели Марија и додава:
-Родителот прави сѐ што мора да направи за да биде детето подобро. Секако родителската куќа е нивниот втор дом додека се борат со болеста. Многу е важно еден родител да внимава на хигиената, како физички така и ментално за да може здрав да се врати во болничката соба и да му даде поддршка на детето додека тоа се бори. Таа борба не е лесна, тие лекови кои се примаат се многу тешки и влијаат на секој аспект на живеењето и на детето и на семејството. Во оваа родителска куќа ние имаме и психолог, кој нуди психолошка поддршка за родителот.
Возрасните онколошки пациенти се жалат на недостиг на терапии, но каква е ситуацијата кај децата, какви се условите за лекување на најмладите пациенти со рак во Македонија?
-Ние тесно соработуваме со лекарите, но и со родителите. Ние не сме лекари во здружението, но секогаш кога ќе наидеме на некаков проблем разговараме и укажуваме на медицинскиот персонал. Досега не сме имале случај да ни се пожали некој родител дека нема терапија за неговото дете, но се трудиме да ги следиме третманите од сите аспекти. Каде што можеме ние помагаме како волонтери односно како родители кои го поминале процесот. Не сум лекар за да знам што му треба на детето, но и моето дете поминало третман, па оттаму знам што примало.
Вања Мицевска
